dzogczen, praktyka, buddyzm tybetański 

„Jeśli się dobrze przyjrzymy, zauważymy, że większość z nas jest jak kamień w wodzie. Być może mówimy o bodhiczitcie, o działaniu dla pożytku innych i o wielu innych miłych rzeczach, żyjąc w miłej atmosferze, jednak w istocie przypominamy kamień. Zwykle rzeczy pozostawione w wodzie stają się miękkie – ale nie kamień: ten zawsze pozostaje twardy, ponieważ taki jest jego stan. Nigdy się nie rozluźnia i nawet po upływie wielu wieków nie przychodzi mu nawet na myśl, by się zintegrować z wodą. Nawet jeśli pozostanie w wodzie przez tysiące lat, to kiedy go rozłupiemy, okaże się, że w środku nadal jest suchy. W ten sposób nasze ego nigdy nie integruje się z naukami, potrafi jedynie wymawiać wiele miło brzmiących słów, podobnie jak ma to miejsce w przypadku profesorów-erudytów, którzy udzielają wykładu, a potem wszyscy mówią: „Ach, jaki pan jest elokwentny, co za wspaniały wykład”. Tak naprawdę jednak niczego nie zintegrowaliśmy ze sobą, a nasz stan nie zmienił się na jotę. Nauki nie mogą więc stać się czymś takim – musimy zintegrować je w sobie. Aby jednak to zrobić, musimy się nieco otworzyć: musimy się obserwować i zrozumieć nasz stan”.

– Czogjal Namkhai Norbu

Niniejsza kolekcja nauk Czogjala Namkhai Norbu obejmuje szereg zagadnień stanowiących podstawy buddyzmu tybetańskiego: cztery świadomości, które odwracają umysł od cyklicznej egzystencji, schronienie i umysł oświecenia, trzy święte zasady, metody oczyszczania negatywnej karmy i gromadzenia zasługi oraz wyjaśnienia na temat stanu wadżry.